Ik hoor vaak van ouders dat ze zo graag wat meer ‘echt contact ‘ willen hebben met hun kind.
Ze willen weten wat er in dat koppie omgaat en hoe hij of zij zich voelt.

Maar hoe zit dat dan? Want wij maken als ouders best graag tijd vrij voor onze kinderen.
Na school bijvoorbeeld, of tijdens het eten, of bij het naar bed brengen. We vragen hoe hun dag is geweest en vinden het jammer als we het moeten doen met een antwoord als ‘wel leuk’ of ‘gewoon’.

Misschien is dat ook wel onze eerste valkuil; dat wij bepalen wanneer we tijd hebben voor onze kinderen, en vervolgens verwachten dat ons kind nu ook tijd en zin heeft in echt contact. De mooiste momenten  met onze kinderen ontstaan echter vaak spontaan, juist wanneer  we het niet verwachten.

Een tweede valkuil is dat we denken dat we beschikbaar zijn voor ons kind terwijl dat eigenlijk niet zo is. Want wees eerlijk, hoe vaak komt het voor dat je eigenlijk ‘bezet’ bent; in gedachten, of op weg van hier naar daar. Hoe vaak loop jij de kamer van je kind binnen met een vraag, of eigenlijk een opdracht (‘wil je even je tas opruimen…’) zonder dat je eerst even kijkt wat hij of zij aan het doen is.
We zijn soms zo druk met onze eigen gedachten, dat we niet eens opmerken dat ons kind in een interessant gesprek is met zijn vriendje, of helemaal opgaat in zijn spel.

Als ouders kun je je ervan bewust worden wanneer je handelt vanuit de automatische piloot.
Je kunt er voor zorgen dat je houding meer open en uitnodigend wordt.
Door bijvoorbeeld te oefenen in ‘het je leegmaken’ kun je de bijzondere  momenten van echt contact leren zien en benutten, zodat deze een grotere rol gaan spelen in jullie leven.

Een van de oefeningen uit de cursus ‘opvoeden met aandacht‘ is dat je met volledige aandacht aanwezig bent bij een routineactiviteit. Bijvoorbeeld dat je je dochter een paar minuten aandacht geeft als je haar wakker maakt. Of echt even stopt met waar je mee bezig bent als je zoon thuis komt uit school. Het is mooi om terug te horen van ouders dat kinderen hier vaak zo positief op reageren.

Dit alles heeft  ook te maken met een gevoel van respect dat je naar je kind uitstraalt.
Ik moet hierbij denken aan het Hindoeïstische gebaar Namaste; De ziel in mij groet de ziel in jou.
Of zoals de Na’vi’s in de fantasiefilm Avatar elkaar begroeten met  ‘Oel ngati kameie’of ‘I see You’; De Heiligheid in mij ziet de Heiligheid in jou… ik zie mezelf door jouw ogen.